Dixtuor

Doucement Mouvementé | Modérément | Allegretement

Violist, pianist, dirigent en componist Georges Enescu (district Botosani, 19 augustus 1881 - Parijs, 3 mei 1945) wordt algemeen beschouwd als de grootste en meest veelzijdige Roemeense musicus. Hij begon op vierjarige leeftijd met vioolspelen en een jaar later met componeren. Van 1888 tot 1894 studeerde hij in Wenen. Daarna ging hij naar Parijs om te studeren bij onder andere Massenet en Fauré. De rest van zijn leven verdeelde hij zijn tijd tussen Parijs en zijn geboorteland Roemenië. In beide centra was hij een enorme stimulans voor de muzikale activiteiten. Als componist verwierf hij al snel wereldfaam met zijn Roemeense Rapsodieën, kleurrijke maar oppervlakkige episodische stukken. De rapsodieën zijn echter zelfs niet volledig representatief voor de vroege stadia van zijn creatieve ontwikkeling, die een veel meer zoekende kant had, die al prominent aanwezig was in zijn Tweede Vioolsonate uit 1900, het werk dat hij beschouwde als het eerste dat volledig karakteristiek was.
In zijn latere jaren werd zijn carrière bemoeilijkt door de verdeelde loyaliteit aan twee landen en de tegenstrijdige eisen van componeren en uitvoeren. Na 1914 was zijn output dan ook erg klein en zijn meest ambitieuze composities waren soms jaren in de maak.
Zijn Dixtour Op. 14 uit 1904 is een typisch voorbeeld van zijn stijl uit de beginjaren. Zonder gebruik te maken van pure volksmuziek creëert Enescu wel een sfeer van een idyllisch Roemeens plattelandsleven. In Parijs werden toen, onder impuls van fluitist Taffanel en anderen, regelmatig concerten gegeven door een blazersensemble. Het Dixtuor moet een waardevolle toevoeging aan hun repertoire zijn geweest.